«Η Λειτουργία, ο Έρωτας», από τον Γεώργιο Κόρδη

Στον έρωτα, στην ύψιστη δυνατή για τον άνθρωπο λειτουργία, όλα μέσα κι έξω συμμετέχουν και ενεργοποιούνται, όλα χάνονται οικειοθελώς. Αδρανοποιούνται οι ασφάλειες καταλύονται τα όρια, ξεχνιούνται οι φραγμοί. Εκεί οι ετερότητες δεν υφίστανται ως υποκείμενο και αντικείμενο παρά μονάχα ως μοναδικά κι ανεπανάληπτα συστατικά ενός απαράμιλλου μυστηρίου, μιας ένωσης που μοιάζει, ενώ γίνεται, ακατάλυτη και μοναδική. Στον έρωτα υπάρχει μονάχα μια μονάχα λειτουργία ζωής που δεν μετρά, δε λογαριάζει παρά ανασαίνει πέρα από συναισθήματα και ερωτηματικά.

Ο έρωτας είναι η ύψιστη λειτουργία της ζωής και φτάνει στην ένωση και στη ζωή, στην πιο μυστική έλλογη αλλά και απερίγραπτη εκδοχή της.

Στην λειτουργία του έρωτα υπάρχει η μόνη δυνατή ελευθερία που μπορεί να γευτεί το φτωχοποιημένο στενό υποκείμενο της ιστορίας που ταλανίζεται από την ανάλυση και την διαρκή εντροπική τάση για διάσπαση και άρα υπεροχή.

Η λειτουργία όπως την προτείνει η ελληνική γλώσσα με τον τρόπο της είναι έρωτας, πόθος τρομερός δηλαδή της ζωής ως ωραιότητας και είναι η μόνη δυνατή ελευθερία.

Ο έρως, ο έρωτας που ξεγυμνώνει και φτωχαίνει όλους τους ορισμούς της ευτυχίας.

Γεώργιος Κόρδης