«Μάνη», από τον Βασίλη Βλαχάκο

του Βασίλη Βλαχάκου

Η πρώτη εικόνα της ζωής εδώ είναι σκληρή.

Σαν να κοσκίνισε ο Θεός το χώμα σ’ άλλον τόπο

κι όλες τις πέτρες σώριασε βουνά σ’ αυτή τη γη

σε μία άγρια ομορφιά με το δικό του τρόπο.

Όσοι γεννήθηκαν εδώ στην πέτρα την καυτή

δίχως νερό, χωρίς φαΐ και δίχως φύλλο ίσκιο

δεν την αλλάζουν στη ζωή την κόλαση αυτή

ούτε με τον Παράδεισο κι ας κάνουνε το θρήσκο.

Θρησκεία και οικογένεια, πατρίδα, λευτεριά

τα έχουν όλα ιερά όπως και την τιμή της.

Και «το κρατούν μανιάτικο» με πάθος στην καρδιά

γι’ αυτό ποτέ δεν κάθεται καν μύγα στο σπαθί της.

Όσες φορές τους έσπειραν το σπόρο της σκλαβιάς

εδώ ποτέ δεν φύτρωσε ετούτο το χορτάρι.

Ποτέ κανένας τους εδώ δεν έγινε ραγιάς

κι ούτε κανείς δεν μπόρεσε μια πέτρα να της πάρει.

Το χώμα που ’χει δεν αρκεί ούτε και να θαφτούν

κι όμως εδώ εφούντωσε της λευτεριάς ο σπόρος.

Αν είχε χώμα αυτή η γη, ούτε να το σκεφτούν.

Υπόδουλος θα ήτανε της χώρας μας ο χώρος.