Vekrakos
Spartorama | «Η Αγάπη των Σκουπιδιών», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Η Αγάπη των Σκουπιδιών», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 09/05/2021 Εκτύπωση Άρθρα Κοινωνία Φιλοσοφία
«Η Αγάπη των Σκουπιδιών», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Όλες οι μανάδες του κόσμου αγκαλιάζουν το παιδί τους και στην χειρότερη πτώση του, το δέχονται ολόκληρο κι ας πονούν για τα στίγματα που σπίλωσαν το φως που εγέννησαν»
Οδός Εμπόρων

Παλιά το 1980, τον Απρίλιο του σωτηρίου αυτού έτους, μετά την Τρίπολη πήγα με πολλούς άλλους κληρωτούς στο Ηρ?κλειο της Κρήτης στην Σχολή εφέδρων αξιωματικών πεζικού για εκπαίδευση. Σκληρή ολοήμερη και ολονύχτια άσκηση και κούραση άφατη.

Τις  αργίες για να μη μένει άπραγος, φαντάζομαι,  ο νους μας έβαζαν και κάναμε αποψίλωση εδάφους μέσ’ στον ήλιο. Βλέπαμε τότε τα λεωφορεία με τουρίστες να φεύγουν για τον Άγιο Νικ?λαο και την Ελούντα ή να επιστρέφουν με ευχαριστημένους για το λιμνάνι.

Τα έβλεπα όλα αυτά , όμως εγώ  νοσταλγούσα  πιο πολύ την Αθήνα, το κέντρο της πόλης με τις ομορφιές της, παλιές και νέες, τον ξάστερο ουρανό , τον ελαφρό αιθέριο αέρα της, τις χαριτωμένες Άνοιξες, τους λερούς δρόμους, τα σκουπίδια της- στολίδια ακατανόητα λες  μέσα σε  μια μυστική  ακαταστασία-  τους  ζητιάνους της , τους ερωτευμένους της, τους εξαρτημένους από ουσίες, από όνειρα και πόθους ανεκπλήρωτους.

Ούτε μια μέρα δεν φαντάστηκα την πόλη που μεγάλωσα χωρίς τα σημάδια ακμής και παρακμής, χωρίς  τα ίχνη που συνηθίζουν να  αφήνουν οι ποικίλες «αμαρτίες» και ο αδυσώπητος καιρός στο κορμί των πόλεων και των ανθρώπων.

Κι ήξευρα καλά πως ήταν ο νόστος και η αγάπη πού είχα για την πόλη που μεγάλωσα που πλάταινε την καρδιά μου και ημπορούσα να τη δέχομαι όπως ήταν με την ωραιότητά της και την ασχήμια της, με τη λαμπρότητά  και τα σκοτάδια της.

Κι έμαθα από τότε πως έτσι είναι, ή ίσως έτσι πρέπει να είναι και με τα ανθρώπινα και με τες σχέσεις.

Ο θεός έστειλε, λέει ο Απόστολος των Εθνών, το γιό του να μας σώσει όσο εμείς ζούσαμε αμαυρωμένοι και σκοτεινοί μακριά του, στην άρνηση του.

Όλες οι μανάδες του κόσμου αγκαλιάζουν το παιδί τους και στην χειρότερη πτώση του, το δέχονται ολόκληρο κι ας πονούν για τα στίγματα  που σπίλωσαν το φως που εγέννησαν.

Οι εραστές ποθούν και γεύονται ψυχή τε και σώματι  ο ένας τον άλλο και δεν ζητούν το τέλειο παρά ψαύουν παντού  την πνοή του έρωτα που μεταμορφώνει  τα πάντα σε μια αέναη ωραιότητα.

Και οι αθώοι του κόσμοι, οι καθαροί τη καρδία, αυτοί τον Θεόν όψονται παντού και σε όλα βλέπουν χάρη και ευμορφία και στα σκουπίδια του κόσμου θεωρούν ένα τσαλαπατημένο όνειρο, ένα ανεκπλήρωτο πόθο, μια καρδιά που θέλησε αλλά κουράστηκε κι ξέμεινε καταμεσίς στο πέλαγο ικετεύοντας βοήθεια με τρόπο άκομψο αλλά αληθινό.

Χρόνια πολλά στις μανάδες του κόσμου.

Εύχομαι να μη ξεχνούν από τες ανάγκες της ζωής  να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους, να χαϊδεύουν τις ψυχές και τα σώματα τους για να γνωρίσουν  κι αυτά το μυστικό του έρωτα, να μάθουν να πλάθουν κι εκείνα ολοένα ζωή  με το μυστήριο της ζωής.


Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr


Εικόνα άρθρου: Ένα δώρο. Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 50x70 εκ.


Οδός Εμπόρων