Vekrakos
Spartorama | «Το Θαύμα της Διάκρισης», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Το Θαύμα της Διάκρισης», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 13/08/2021 Εκτύπωση Άρθρα Κοινωνία Παιδεία Φιλοσοφία
«Το Θαύμα της Διάκρισης», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Γι’ αυτό ο διακριτικός άνθρωπος δεν μιλά εύκολα και έρχεται πάντα στη θέση εκείνου στον οποίο απευθύνεται και αναλογίζεται τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς του»
Οδός Εμπόρων

«Μεγάλο «θαύμα» η διάκριση όπως αυτή καταγράφεται στην καθ΄ ημάς παράδοση, η ικανότητα δηλαδή της ψυχής του ανθρώπου να διακρίνει πώς να φερθεί αναλόγως των περιστάσεων, η ικανότητα να βρίσκει τον καλύτερο δυνατό, ανθρωπίνως, τρόπο να πει ή να κάνει κάτι σε κάποιον ώστε να προκαλέσει το λιγότερο πόνο ή να φέρει την μεγαλύτερη ωφέλεια σε έναν άνθρωπο που πάει να πει σε ολόκληρη τη ζωή αφού η ζωή είναι μία και δεν μερίζεται.

Ο άνθρωπος της διάκρισης δεν γενικεύει και φέρεται πάντα, ή εν πάσει περιπτώσει όσο μπορεί, εξατομικεύοντας  το φέρσιμό του αναλόγως ώστε όλες οι ενέργειές του και τα λόγια του να είναι  βάλσαμο σε πληγή, δρόσος σε πυρωμένα χείλη, θροφή σε πεινασμένο στόμα.

Γι’ αυτό ο διακριτικός άνθρωπος δεν μιλά εύκολα και έρχεται πάντα στη θέση εκείνου στον οποίο απευθύνεται και αναλογίζεται τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς του. Προτιμά να καταπιεί τη γλώσσα του παρά να πληγώσει κάποιον με τις σαϊτιές της λαλιάς του, προτιμά να ταπεινώσει εαυτόν, να δείξει ηττημένος παρά να απολαύσει τη «χαρά» μιάς πύρρειας νίκης ταπεινώνοντας άλλους, «θέατρο» είναι διατεθειμένος να γίνει μέσα στον κόσμο, να ευτελιστεί δηλαδή χάριν των άλλων. Κι όλα αυτά για να μην απελπίσει περισσότερο κάποιον, για να μη πληγώσει έστω κι έναν άνθρωπο, να κρατήσει έστω και έναν τσαλακωμένο να μη χαθεί στην ιδιωτεία,  στη μοναξιά και στην ακοινωνησία.

Μια ιστορία από το Γεροντικό των ασκητών της ερήμου δείχνει πολύ καλά την αρετή και το θαύμα της διάκρισης. Την μεταφέρω εδώ σε ελεύθερη διασκευή χωρίς να αλλάξω το νόημα της.


Τα καλάθια

Μια φορά στην μεγάλη σκήτη στην Αίγυπτο ήταν ένας σπουδαίος ασκητής φημισμένος για την αγιότητά του. Πολλοί πήγαιναν να τον δουν και να ωφεληθούν και μερικοί να του παραγγείλουν ψάθινα αφού αυτό ήταν το εργόχειρό του για να τρώει τίμια το ψωμί του.

Πήγαν κάποτε μερικοί ασκητές και, αφού συζήτησαν πνευματικά μαζί του, του ζήτησαν καλάθια. Εκείνος αρνήθηκε λέγοντας πως έχει πολλές παραγγελίες. Ενώ ήταν εκείνοι ακόμη εκεί εμφανίστηκε ένας μοναχός που δεν είχε καλή φήμη στην σκήτη. Έκατσε μαζί τους και ύστερα ζήτησε κι εκείνος καλάθια από το γέροντα. Εκείνος αμέσως με προθυμία δέχτηκε να του φτιάξει ο,τι ήθελε.

Άμα έφυγε απορημένοι και ενοχλημένοι οι προηγούμενοι πατέρες τον ρώτησαν. Μα γιατί σ΄ εκείνον κι όχι σε εμάς;

Ο ασκητής τους είπε το εξής: Εσείς την άρνησή μου τη δεχτήκατε χωρίς να την παρερμηνεύσετε. Ο άλλος πατέρας άμα αρνιόμουν θα νόμιζε πως το κάνω από απέχθεια στο πρόσωπό του. Έτσι, παρότι έχω πράγματι πολλή δουλειά, θα του φτιάξω όσα ζήτησε για να μη χαθεί μέσα στην απελπισία.


Έτσι, θαρρώ θα έπρεπε να  είναι η κανονική ζωή, δηλαδή μια ζωή στην οποία λειτουργεί το «θαύμα» της αγάπης. Θα έπρεπε να είναι μια ζωή με αέναη διάκριση από όλους προς όλους και προς όλα, μια ζωή χωρίς δογματικές γενικεύσεις, χωρίς σφαγιαστικούς αφορισμούς, κάθετους ορισμούς και εντεταλμένους να εκτελούν υποτιθέμενες εκκαθαριστικές «θείες τιμωρίες».

Η κανονική ζωή των θαυμάτων, δηλαδή μια κανονική  κοινοτική-εκκλησιαστική  ζωή θα έπρεπε, θαρρώ, να είναι  πλήρης διάκρισης και οικονομίας λόγων και ενεργειών για να σωθεί η ζωή στο σύνολό της. Θα έπρεπε, νομίζω να είναι μιά ζωή θυσίας που  μπορεί να   ξοδεύει και να χαρίζει τα πάντα για να μη χαθεί ούτε μια ψυχή στη σκοτεινιά της απελπισίας χωρισμένη απ΄ την ενότητα της κοινωνίας, στερημένη από την καλή χαρά της αγκαλιάς.


Σχινοκάψαλα Λασιθίου, Κρήτης 11-8-2021
Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr


Οδός Εμπόρων