«Η Δυστοπική Κοινωνία μας» από την Ευγενία Κονίδη

Αυτό που ανάμεσα στα άλλα με έχει θορυβήσει ιδιαίτερα, δεν είναι οι ενέργειες αυτού του υπανθρώπου, ο οποίος άλλωστε συνελήφθη και θα αποφασίσει η δικαιοσύνη για την ποινή που θα πρέπει να του επιβληθεί και που, όπως όλοι, εύχομαι να είναι αντάξια των πράξεών του. Αναφέρομαι σε πράξεις απόλυτα συνειδητές και η βεβαιότητα αυτή προκύπτει φυσικά και αβίαστα από το γεγονός πως πρόκειται για χρόνια δράση, πως υπάρχει κέρδος, πως χρειάζονται ικανότητες γνωστικές και νοητικές για να στήσει κανείς μια τόσο καλά οργανωμένη επιχείρηση. Αντιθέτως, με θορύβησε ο αριθμός των εγγεγραμμένων συνδρομητών, το είδος των βασανιστηρίων και η ύπαρξη τιμοκατάλογου.

Συγκεκριμένα, αναρωτιέμαι, αν ένα τυχαίο ανθρωποειδές από το Κερατσίνι κατάφερε να έχει 21.800 συνδρομητές και να βιοπορίζεται με τις αρρωστημένες τους ορέξεις σε βάρος ανυπεράσπιστων ανθρώπων, τότε τι μπορεί να γίνεται με διάσημους του είδους; Με προβληματίζει, επιπλέον, το θράσος του να χρησιμοποιεί απροκάλυπτα έναν εμφανή ιστό και να μην φοβάται τις συνέπειες. Με προβληματίζει το ότι ο ίδιος και οι συνδρομητές είχαν ήδη τιμολογήσει την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ακόμα της ίδιας της ζωής. Ενδεικτικά αναφέρω 30 ευρώ για γιαούρτωμα και 1000 ευρώ για ευθανασία! Στα είδη των βασανιστηρίων δεν επιθυμώ να αναφερθώ και να αναπαράγω φρικαλεότητες, που μόνο αποστροφή μπορούν να προκαλέσουν.

Αναρωτιέμαι, ακόμα, πώς είναι δυνατόν να ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι που ξυπνούν το πρωί και σκέφτονται να διασκεδάσουν βασανίζοντας ανθρώπους, να μπαίνουν στη διαδικασία να ψάξουν γι’ αυτό και να είναι πρόθυμοι να δώσουν χρήματα για να ικανοποιήσουν τέτοιου είδους ορέξεις; Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, ποιας ηλικίας, ποιο είναι το επίπεδο της παιδείας τους, από ποιες οικογένειες προέρχονται, ποια θα είναι η δική τους τιμωρία αφού ευθύνονται εξίσου για αυτά τα γεγονότα; Σε ποιο βαθμό είμαστε εν τέλει προστατευμένοι ως κοινωνία, ως γονείς, ως άνθρωποι, απέναντι σε μια νέα επικίνδυνη κουλτούρα που, όπως πια είναι φανερό, ξεπηδά και στην δική μας κοινωνία;

Και σε αυτήν την κοινωνία είναι που δεν βλέπω πια έντονα τα αντανακλαστικά των ανθρώπων. Σε προηγούμενες εποχές θυμάμαι να φροντίζει η γειτονιά και το χωριό ανθρώπους που δεν ήταν σε θέση να φροντίσουν τον εαυτό τους λόγω ψυχικών ή νοητικών προβλημάτων και μάλιστα αυθόρμητα, ως φυσικό καθήκον που απορρέει από την ανθρώπινη φύση τους. Σήμερα, βλέπω να πέφτουν θύματα και να μην υπάρχει όχι μόνο ανθρώπινο, αλλά ούτε και θεσμικό πλαίσιο για την διαφύλαξη των βασικών τους δικαιωμάτων.

Τέλος, νιώθω βάρος στους ώμους μου, ως μητέρα, ως εκπαιδευτικός, ως μέλος της κοινωνίας, για την ευθύνη που μου αναλογεί για τέτοιου είδους περιστατικά, που μόνο ευοίωνα δεν μπορεί να είναι για το μέλλον της ανθρωπότητας και εύχομαι μόνο να μπορώ να συμβάλω, έστω και στο ελάχιστο στην προστασία της νέας γενιάς, την οποία αγαπώ βαθιά. Θα ήθελα, όμως, σε τέτοιας βαρύτητας θέματα, να ήταν δυνατόν να γίνουμε όλοι ένα, πολιτεία, κοινωνία, εκπαιδευτικοί, γονείς, με κοινό και απόλυτο στόχο την προστασία του μέλλοντος των νέων παιδιών. Ας προσπαθήσουμε ενωμένοι  όλοι μαζί, ο καθένας με τις δικές του δυνάμεις και τα δικά του μέσα, να δημιουργήσουμε συνθήκες ευημερίας, ισότητας, αξιοπρέπειας και ασφάλειας για όλα τα μέλη της κοινωνίας μας!

Κονίδη Ευγενία Φιλόλογος