Vekrakos
Spartorama | «Τραγικό... σχόλιο σε μια ζωγραφία», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Τραγικό... σχόλιο σε μια ζωγραφία», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 17/06/2018 Εκτύπωση Άρθρα Φιλοσοφία
«Τραγικό... σχόλιο σε μια ζωγραφία», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Ίσταται, περήφανος, γνώστης, αδύναμος, αμήχανα παντοτινός. Και τα χρώματα τον κυκλώνουν. Ποτέ τα ίδια, πάντα τα ίδια...»
Οδός Εμπόρων

Επιφάνεια. Τόπος και χρόνος που εκφαίνει το υπαρκτό.  Και η βεβαιότητα, βαθειά συνείδηση  πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Ποτέ. Όλος ο χρόνος θάναι αγκιστρωμένος στην ίδια αέναη κίνηση γύρω από τα ίδια. Δεν υπάρχει καν χρόνος, υπάρχει το διαρκές γίγνεσθαι.  Η γέννηση και ο θάνατος είναι κι αυτά σαλεμένα  όρια. Η κίνηση είναι ακινησία και η ακινησία κίνηση μάταιη αλλά αναγκαία υποχρεωτική. Όλα αλλάζουν αλλά  δεν μπορούν να τρέπονται προς μια άλλη κατάσταση. Όλα είναι εδώ. Όλα είναι απόλυτα οριοθετημένα σε αλύτρωτη εναλλαγή. Ο θάνατος κομμάτι του γίγνεσθαι. Κενός κι αυτός. Ούτε καν τέλος. Ούτε καν τέλειος. Απλά συνέταιρος, αμήχανα ρευστός και σχετικός, χωρίς λόγο. 

Και η επιφάνεια  βασανίζει. με την τρομερή της α-λήθεια. Όλα είναι στο φως. Όλα είναι εδώ. Δεν υπάρχει αλλού δεν υπάρχει εκεί, δεν υπάρχουν διαστάσεις. Μόνον υποστάσεις μιας ουσίας ανερμήνευτης, αόριστης μη  υπαρκτής. Μιας ουσίας που δεν φαίνεται καν. Απλά την αισθάνεσαι όταν έχει ήδη παρέλθει, σαν αέρας, σαν  γεμάτο κενό. 

Κι αυτός Ίσταται, κινείται. Κοιτάζει γύρω, πάνω δεν τολμά. Κοιτάζει. Δεν βλέπει. Δεν υπάρχει κάτι να δει. Όσα θα μπορούσε έχουν ήδη φύγει. Αποδήμησαν για τ? αλλού, για την μάταιη ακινησία της κίνησης, για τη στιγμή που δεν θα σχηματιστεί ποτέ. Ίσταται και θεωρεί. Ποτέ στο κέντρο μην τρομάξει το ρυθμό, μη κλείσει το πέρασμα, μην  καταργήσει τη ροή. Ίσταται, περήφανος, γνώστης, αδύναμος, αμήχανα παντοτινός. Και τα χρώματα τον κυκλώνουν. Ποτέ τα ίδια, πάντα τα ίδια. πότε τα ίδια... Δεν μπορεί να αποφασίσει. Τι να ζητήσει, τι να αφήσει, τι να ακολουθήσει. Όσο κι αν τα χνάρια ακολούθησε προγόνων, ένδοξων, σοφών, όσο κι αν περπάτησε την οικουμένη κατέληξε εδώ σε ένα ασχημάτιστο γιατί, σε ένα ακαθόριστο ίσως και σε ένα θαυμαστό αχνό περίπου. Αμήχανος να ρωτήσει. Η σιωπή, το κάλλος, η ροή, η θάλασσα, ο άνεμος, το κύμα, οι πομπές πιστών και απίστων, σοφοί, χρώματα από αίμα, τα δειλινά,  θυμός, επιθυμίες, ίσκιοι που συνταράσσουν τον απέναντι γαλήνιο τοίχο. Είναι σίγουρα απέναντι αναρωτιέται;. Κι αυτό ένα πλήρως γεμάτο κενό. Μια επιφάνεια κι αυτή, μια αποκεκαλυμένη άδεια μορφή που δεν σημαδεύει  κάτι, που δεν καταλήγει κάπου, που δεν ακουμπάει πουθενά. 

Χρόνος που σταμάτησε στο εδώ, χρόνος που σκάλωσε στο τότε, χρόνος που θέλησε να κρούσει το εκεί. Χρόνος εξουσία  και παιχνίδι των θνητών και του θανάτου θρονί.


Οδός Εμπόρων